50/36
Dünyanın en büyük opera sanatçısı Maria Callas, 1970’lerin Paris’inde, kimliği ve hayatıyla yüzleşirken hayatının son günlerini yaşıyor. Angelina Jolie ve yönetmen Pablo Larraín, dünyaca ünlü opera sanatçısı Maria Callas’ın yürek burkan gerçek hikayesiyle nasıl bağlantı kurduklarını tartışıyor. Pablo Larraín’in Jackie (2016) ve Spencer’ı (2021) takip eden, kadın başrollü biyografilerden oluşan sözde “Yüksek Topuklu Kadın” üçlemesinin üçüncü ve son filmi. Maria Callas: Garsonların beni tanıdığı bir kafede bana bir masa ayırtın. Dalkavukluk havasındayım. Close-Up: Why do We Need the Venice Film Festival? (2024) adlı filmde referans alınmıştır. Otello, 4. Perde: “Ave Maria” (Desdemona)Maria Callas, Konservatuvar Konser Topluluğu Orkestrası tarafından seslendirildiŞef: Nicola RescignoYazar: Giuseppe Verdi, Arrigo BoitoWarner Classics Edition, (s) 1964 Parlophone Records LimitedYeniden Düzenlendi 2014 Parlophone Records LimitedWarner Music Group Germany Holding GmbH izniyle, bir Warner Music Group Şirketi. Bu filmin büyük bir özen ve sevgiyle yapıldığından eminim, AMA bence en eksik olan şey NEFES’ti. Opera şarkıcıları bizimkileri büyülemek için nefeslerini kontrol etmeyi öğrenirler. Ve diğer daha az olumlu eleştirilere katılıyorum, açılış sahnesi gerçekten de geri oynatmanın kötü bir örneğiydi – özellikle de Bayan Jolie’nin nefes aldığını göremediğim için! Elbette, La Callas gösterişli bir hayat yaşadı, ancak bana göre, bu filmde odak noktası daha çok görsellere yönelikti. Bu, sonuna kadar izlemeyi ertelememe neden olan bir filmdi ve pişmanım. Ben de bu iki ikonik kadın için büyük umutlar beslemiştim. “Yüzyıllık Yalnızlık” bu ayki en büyük TV ve yayın çıkışlarından biri. Daha fazlası için Aralık takvimimize göz atın!